20: Meteor Crater & Route 66 (o.a. Seligman)

Planning voor woensdag 29 juli 2009:

29-07-2009: De route van vandaag.

29-07-2009: Van Flagstaff (O) naar Kingman (P).

Werkelijkheid:

De continuing story of the koelkast. Blij als we waren dat dat ding eindelijk weer goed functioneerde, heeft René de vriezer gisteravond voorzien van wat blikjes frisdrank en bier. Maar ja, dan moet je het er ook weer een keertje uithalen, niet? En niet pas de volgende ochtend... Gevolg: een ontploft blikje cola-zero (die zijn naam dus geen eer aandoet), en een dikke laag cola-ijs in de vriezer. Het is ook altijd wat; we hadden vandaag dus een "krap-het-ijs-van-je-koelkast-vertragingstijd" van een kwartiertje. 😄

Meteor Crater: Met zijn bijna 1500 meter doorsnee toch nèt even te groot voor de camera.

Maar goed, het voorgenomen schema kunnen we natuurlijk niet (helemaal) handhaven, want we zijn gisteren al vertrokken van Mather Campground. We kiezen ervoor om eerst naar Meteor Crater (nabij Winslow) te gaan. Dat is weliswaar niet in de richting die we moeten (het is 40 mijl de andere kant op), maar het is wel iets unieks op onze reis, én het lijkt ons erg interessant. We wagen het er dus op. Eigenlijk is de tijd die we voor de krater uittrekken (een dik uur) te kort. We kijken even buiten rond, bekijken de film van 10 minuten en hebben dan nog even tijd voor het museum, maar dan moeten we toch echt weer op pad. Dat maakt Meteor Crater ook meteen een (relatief) dure attractie, maar we hebben nu wel een echte krater van een meteoorinslag gezien!

Seligman: De oude meester is tevreden met het eindresultaat.

Seligman: René "onder" het mes.

Seligman: De Barber and Giftshop van Angel en Vilma.

We nemen de I-40 naar het westen en moeten plankgas rijden tegen de harde wind in om nog een beetje snelheid te houden (de maximaal toegestane 75 mijl haalt-ie echt niet). We tuffen in een keer door naar Seligman, een van de beroemdste plaatsen langs de Route 66, waar we om 12:30 uur aankomen. René weet hier (onbewust) de krant te halen (al weten we nog niet welke)! Maar hier is eerst een stukje eigen historie voor nodig. Zoals bekend heeft René meer haar onderop zijn hoofd dan bovenop. En ook dat moet onderhouden worden. Nu is René's baardtrimmer het enige apparaat dat we hebben dat niet op 110 volt opgeladen kan worden, dus heeft hij vóór vertrek dat ding flink aan de stroomdraad laten hangen. Toen René na de eerste week het tijd vond om een en ander bij te werken, bleek de baardtrimmer zo dood als een pier. Hij stond om onduidelijke redenen aan, en was dus tijdens de reis leeggelopen. Toch knap dat zo'n "vibrating device" door de Amerikaanse security gekomen is... 😄 Maar goed, zonder baardtrimmer vindt er dus wildgroei plaats. Tótdat je in Seligman komt, de thuisbasis van de beroemdste barber van Route 66, Angel Delgadillo. Nu wij de oude kapperszaak annex giftshop bezoeken ontstaat het idee bij de familie om René's baard hier bij te laten werken (als dat kan; het kamertje ziet eruit als een museum). Angel, inmiddels 82 jaar oud, is toevallig net in de zaak aanwezig (hij is eigenlijk met pensioen) en wil René best helpen. Op dat moment komt er ook een journalist de zaak in die een afspraak heeft met Angel voor een interview (Angel is mede-oprichter van de Historic Route 66 Association of Arizona, en mede dankzij hem is Seligman gebleven wat het ooit was, terwijl veel andere stadjes langs Route 66 verworden zijn tot ghost towns). Aldus worden beide gecombineerd: René gaat als klant in de - originele, 58 jaar oude - stoel, en de journalist maakt zijn foto's. Hij belooft ons een kopietje te mailen. Al met al een heel aparte ervaring; nog nooit heeft René zijn baard door een ander laten bijschaven, en nu gebeurt dat met oude scheerapparaten, trimmers, scharen en zelfs een stofzuigertje. Heel leuk!

Seligman: Het "toiletgebouw" van de Snow Cap.

Seligman: Snow Cap, voor de beste "dead chicken".

Daarna is het tijd voor een lunch, en dat kan in Seligman eigenlijk alleen maar bij de "Snow Cap", opgezet door de broer van Angel, Juan, en na diens dood voortgezet door zijn kinderen. Humor staat hier al 60 jaar voorop: de deuren hebben zowel links als rechts deurknoppen, vraag je om een "straw" bij je drinken, dan krijg je stro, en voor iedere klant heeft de eigenaar wel iets grappigs in petto. En alles is nog steeds in de stijl van tientallen jaren geleden. Wil je de sfeer van Route 66 proeven, dan moet je absoluut in Seligman zijn.

Grand Canyon Caverns: Sneeuwballen.

Grand Canyon Caverns: Afgezette kristallen.

Na de lunch trekken we verder over Route 66 en rijden we langs diverse kleine plaatsjes waar hier en daar nog een winkel of café in oude stijl staat. Ons doel is nu de Grand Canyon Caverns. Dat lijkt een wat vreemde naam voor een grot die hemelsbreed ruim 40 mijl van de echte Grand Canyon af ligt, maar dat heeft een reden. Toen men begin vorige eeuw wilde weten of er natuurlijke uitgangen waren, heeft men rode rook in de grot laten ontsnappen. Gedurende een week werd echter nergens aan de oppervlakte rook gesignaleerd, maar 3 weken later werd in de Grand Canyon rode rook gezien. Er bleek een verbinding te zijn (al weet men niet hoe die loopt) en daaraan heeft de grot zijn naam te danken. Het is verder een droge grot (geen druipsteengrot dus) en de gids vertelt tijdens de 3 kwartier durende tocht honderduit (al is duidelijk te merken dat hij dat ook al honderden keren gedaan heeft... 😉).

Kingman: De campground.

Daarna toeren we verder over Route 66 tot aan Kingman, waar we nog even inkopen doen. Het is weer een heel warme dag geweest, maar als we op de campground aankomen begint het toch iets af te koelen; we zitten op 1100 meter hoogte en dat scheelt natuurlijk ook. Inmiddels hebben we nog een keer moeten tanken; dat ritje met wind tegen heeft zijn sporen achtergelaten: we hebben 1 liter verbruikt op 2,9 kilometer...

Tips:

Voor meer foto's (37) van vandaag: klik hier.

Terug