15: The Long Ride

Schema voor woensdag 8 augustus 2018:

08-08-2018: De route van vandaag.

576 hele kilometers staan ons vandaag te wachten. Dat komt omdat er in dit gedeelte van Queensland niet heel veel te doen is. Verreweg de meeste km's rijden we op Highway A1, of wel Bruce Highway, die van Brisbane naar Cairns loopt over een lengte van 1652 km. Hoewel men dit een "snelweg" noemt, moet je je daar niet al te veel van voorstellen. De weg heeft voor het overgrootste gedeelte 1 rijstrook per richting, met soms een "Overtake lane" (inhaalstrook) van een km of zo. De maximum snelheid bedraagt op sommige stukken 110 km/u, maar veelal is die lager. Bijna iedereen houdt zich min of meer aan die maximum snelheid, wat inhoudt dat ook vrachtwagens en auto's met oplegger de maximum snelheid rijden, of net iets minder. Wij rijden met navigatie, dus kunnen op werkelijke snelheid rijden, en rijden dan eigenlijk net iets harder dan de rest. Inhalen buiten de overtake lanes kan dan best wel even duren. Toch wil je niet achter een vrachtwagen blijven hangen, want heuveltje op valt die toch flink in snelheid terug. Goed oppassen dus, maar dat houdt je wel weer alert. 😄

Gemiddeld halen we 80 km/u (zonder stops), dus dat wordt vandaag zo'n 7 uur zuivere rijtijd. Voeg daar een uur aan pauzes aan toe en dan hou je nog net 1,5-2 uur over voor iets anders om niet te laat aan te komen op het volgende adres.

Capricorn Caves: Een van de nauwe passages.

De Reisleider heeft ongeveer halverwege een grot "ontdekt": de Capricorn Caves. Ligt in de buurt de A1, dus we hoeven er niet ver voor om te rijden. Omdat we nog enige tijd hebben voor de rondleiding begint doen we ons maar vast tegoed aan een originele "cave burger". En die is flink uit de kluiten gewassen! Het is niet druk; de gids hoeft slechts 8 personen op sleeptouw te nemen de grot in. Anders dan in veel andere grotten waar we geweest zijn is het hier in de grot niet koud; het is zomer en winter ongeveer 16 graden. Het is een droge grot, en veel druipstenen zijn er dan ook niet te vinden. Wel zijn er heel veel gangetjes en een paar grotere zalen, waarvan de grootste ook dienst doet als trouwruimte en worden er muziekvoorstellingen gegeven. Bijzonder is dat de wortels van de vijgenbomen die op het "dak" staan ver doordingen in de grot, op zoek naar voeding. Die is er dan ook ruimschoots te vinden, want doordat de grotten al vele duizenden jaren bewoond wordt door vleermuizen, is de berg "bat-shit" op sommige plaatsen 20 meter dik!

We verlaten de grot door een zigzag-route door een heel nauwe gang en 2 hangbruggen. Mede door de humoristische verhalen van de gids is dit een zeer welkome en aangename onderbreking van de lange rit.

Onderweg: Een gecontroleerde bermbrand.

We hebben nu nog 320 km te gaan, en geen stops meer gepland. "Gas on the plank"! 😉 Onderweg passeren we een bermbrand (zie foto’s). Dit zijn gecontroleerde branden om de lage begroeiing tussen de bomen weg te branden. Er loopt flink wat personeel rond om de boel in de gaten te houden en te voorkomen dat bomen verbranden. Op deze manier voorkomt men ongecontroleerde branden in het warme seizoen, als de temperatuur makkelijk tot boven de 40 graden stijgt. Die lage begroeiing zou voor een enorm snelle verspreiding van het vuur zorgen, dus branden ze die in de winter weg.

Sugar cane fields: Het beeld in de middag.

Cattle ranches: Het beeld in de ochtend.

Op deze lange rit zien we het landschap langzaamaan veranderen. In het begin is de aarde rood, met geelrood gras en hier en daar wat bomen en wordt de omgeving bevolkt door runderen (Rockhampton, onderweg, wordt de rundvleeshoofdstad van Australië genoemd). Verder naar het noorden komen we steeds meer suikerrietplantages tegen, met suikerrietvelden zo ver het oog reikt. Ieder watertje (gully, creek) dat we onderweg tegenkomen, of daar nou wel of geen water in staat, heeft een naam. Interessante namen soms waarvan je je afvraagt hoe die ontstaan zouden zijn (Skeleton Gully, Yellow Waterholes Creek, 8 Mile Creek, Waistcoat Waterview, enz.).

Verder "vermaken" we ons met het tellen van aangereden kangoeroes; we tellen er zeker 15 en daar zaten flinke exemplaren tussen. Die heb je liever niet voor je wielen. Officieel ben je verplicht te melden als je een kangoeroe aanrijdt, maar in de praktijk zal dat wel niet vaak gebeuren. Ook zien we vandaag weer meerdere kookaburra’s, veilig op elektriciteitsdraden. We herkennen ze al van ver. Na nog een korte stop bij een benzinestation (bij Carmila) arriveren we tijdig bij ons nieuwe onderkomen in Andergrove (een wijk van Mackay).

Tips:

Voor alle foto's en video's (18) van vandaag: klik hier.

Terug