20: Þríhnúkagígur (Into the Volcano!)

Schema voor woensdag 9 augustus 2017:

09-08-2017: De route van vandaag.

We nemen afscheid van Reykjavík en trekken verder naar Selfoss voor de volgende 4 nachten. Dat is niet heel ver van Reykjavík vandaan, maar bij ons gaat natuurlijk niets via een rechte weg... 😉 We hebben vanochtend wel een strak schema, want we gaan afdalen in de vulkaan Þríhnúkagígur (bonuspunten voor diegene die deze naam in een keer goed kan uitspreken). Daarvoor moeten we, op tijd natuurlijk, naar het ontmoetingspunt rijden. We worden bij het vertrek uit Reykjavík tegengewerkt door ons appartement, want we krijgen het kluisje niet open waar we de sleutel in moeten achterlaten. Na een klein kwartiertje prutsen lukt het toch en haasten we ons op weg.

Het valt op dat hier in het zuiden veel nieuw asfalt ligt. Dat heeft TomTom blijkbaar nog niet in de gaten, want die rekent met een lage gemiddelde snelheid, alsof we over onverharde wegen moeten. Van de gids in Reykjavík hadden we ook al begrepen dat de overheid in rap tempo de achterstand in de infrastructuur wil wegwerken, nu er steeds meer toeristen komen. We kunnen de opgelopen achterstand van vanochtend dus makkelijk wegwerken. 😄

Þríhnúkagígur: De "kloof" tussen Europa en Amerika.

Goed, om half 10 zitten we met 14 andere toeristen klaar voor dit avontuur. Met 2 dames als gids (1 voorop en 1 als laatste) moeten we eerst 3 km over een lavaveld lopen, al is er wel een pad gemaakt om dat te vergemakkelijken. Onderweg krijgen we tijdens een paar pauzes de nodige informatie over de vulkaan en de omgeving. We moeten een klein bruggetje over die over een 20 meter diepe kloof ligt: de breuklijn tussen de Europese en Amerikaanse aardplaten. Die platen verwijderen zich van elkaar met een "snelheid" van ongeveer 2 cm per jaar. Volgens de gids was het bruggetje 5 jaar geleden nog niet nodig, want je kon toen met gemak over dat kloofje heen stappen, maar inmiddels is dat te gevaarlijk geworden. Zo wordt maar weer duidelijk hoe actief dit gebied is; er vinden dagelijks lichte aardbevingen plaats (voor ons niet te voelen).

Þríhnúkagígur: Onze lift komt net boven.

Þríhnúkagígur: De binnenkant van Þríhnúkagígur.

Als we bij het basiskamp aankomen worden we in 3 groepen verdeeld; wij zitten met een Amerikaans stel in de derde groep. Per groep worden we, met tussenpozen van een kwartier, voorzien van veiligheidsharnas en helm, en dan lopen we het laatste stuk naar boven.

Even over de vulkaan: Dit is de enige vulkaan ter wereld waar je in kan afdalen. Dat komt, omdat normaal gesproken, als een vulkaan aan het eind van een uitbarsting is, het laatste restant magma afkoelt in de vulkaan, en daarmee de boel afsluit. Om onbekende redenen heeft het magma zich hier echter teruggetrokken, waardoor er een grote lege ruimte in de vulkaan is achtergebleven. Die lege ruimte heeft ongeveer de vorm van een fles; beneden is hij enkele tientallen meters in doorsnee (48 bij 60 m om precies te zijn), de "flessenhals" is ongeveer 4 bij 4 meter. Over de opening heeft men een grote stalen balk gelegd waaraan je met een "glazenwassersbakje" de 120 meter naar beneden kunt afleggen. Met een loopplank van enkele meters bereik je dat bakkie, van begin tot eind gezekerd aan een stalen kabel en een dik touw (ook in het bakkie). Veiligheid staat voorop!

Þríhnúkagígur: De vele kleuren verbazen ons.

Þríhnúkagígur: De vele kleuren verbazen ons.

In 6-7 minuten dalen we af. De man aan de knoppen aan boord laat ons onderweg de verschillende lagen zien en vertelt hoe die ontstaan zijn. Ook is goed te zien waar vroeger het oppervlak was voordat de vulkaan, 4500 jaar geleden, tot uitbarsting kwam. Onder die lijn zie je namelijk massieve blokken rots; daarboven verschillende lagen lava. Er zijn op verschillende plekken lampen geplaatst, zodat er voldoende licht is om foto's te maken. Het is een kleurrijk schouwspel: rood, geel, groen, blauw, oranje, grijs, wit en zwart kom je tegen. Verschillende mineralen zorgen voor verschillende kleuren (rood heeft te maken met ijzer; geel met zwavel; groen met koper; enz).

Þríhnúkagígur: De weg terug.

Þríhnúkagígur: Groepsfoto met ons tweetjes...

Þríhnúkagígur: Zo is de grootte van de ruimte wat beter in te schatten.

We mogen 30 minuten beneden rondlopen. Ieder kwartier komt er een nieuwe lading naar beneden en gaat een andere groep omhoog; er zijn dus nooit meer dan 2 groepen op de bodem. Terug in het basiskamp krijgen we een lekkere kop IJslandse vleessoep en koffie/thee, om weer een beetje op temperatuur te komen (in de vulkaan heerst een constante temperatuur van 4 graden). Op de wandeling terug naar de auto loopt een 18-jarige studente (gids) met ons mee en leren we nog iets over schapen. Schapen lopen in IJsland vrij rond, maar zijn gemerkt door de eigenaar. In de herfst moeten al die beesten weer naar binnen wat nogal een karwei kan zijn als je schapen overal en nergens naartoe gelopen zijn. Dat doen de boeren dus gezamenlijk. De vrouwtjesschapen trekken de bergen in, de mannetjes blijven achter bij de boerderij, want die zijn nodig om te fokken. Een kudde schapen bestaat dus voornamelijk uit vrouwtjes. Wat gebeurt er dus met de kleine mannelijke lammetjes die geboren worden? Juist, die eindigen op de eettafel... De paar mannetjes die wel volwassen worden hebben een goed leven, want die gaan vaak van boerderij naar boerderij om eens lekker los te gaan op al die vrouwtjes. One happy sheep. 😄

Hellisheiði Geothermal Plant: Vulkanische activiteit in de omgeving van Reykjavík.

Na dit unieke avontuur rijden we naar Hellisheiði Geothermal Plant, wat capaciteit betreft (700 Mw) de grootste geothermische centrale ter wereld. Hier wordt heet water van zo’n 2000 m diep gebruikt om elektriciteit op te wekken, waarna het afgekoelde water via een ander kanaal weer de diepte in wordt gestuurd, zodat het daar weer kan opwarmen. 100% herbruikbaar! De tentoonstelling die je al dan niet met een gids kunt bekijken biedt op meerdere plekken uitzicht op de echte centrale, en vertelt het complete verhaal van hoe water wordt omgezet in elektriciteit. Leerzaam en interessant.

Litli Hals: Mooi plekje met prachtig uitzicht.

Het geplande bezoek aan Arnarker Cave (D) moeten we aan ons voorbij laten gaan, want de weg erheen blijkt afgesloten voor auto’s, en om nu weer 3 km te moeten lopen voor een lavagrot vinden we niet nodig; we hebben al genoeg lavagrotten gezien. Door dus naar Selfoss, met ruim 6000 inwoners een van de grotere plaatsen in het zuiden. De plaatselijke kerk (relatief groot) ligt mooi in een parkje bij de rivier, maar is afgesloten. No surprise there… We genieten even van het uitzicht in het zonnetje, maar gaan dan gauw boodschappen doen bij de Bónus (F), zodat we een keertje op tijd bij ons onderkomen kunnen arriveren. Dat onderkomen is een chaletje dat in een oase van rust ligt op een heuvel met een prachtig uitzicht. De wind is net te hard om buiten in het zonnetje te kunnen zitten, maar we gaan het hier vast wel 4 nachten volhouden.

Tips:

Voor alle foto's en video's (38) van vandaag: klik hier.

Terug