11: Titicacameer

Schema voor zaterdag 5 augustus:

05/06-08-2023: Geen echt routekaartje, maar we volgen de gele lijn aan de linkerkant.

Zaterdag om 8 uur worden we opgehaald bij ons hotel door de volgende gids, Angel. Met een kleine groep stappen we in de haven van Puno op een boot en gaan we het Titicacameer op. Het Titicacameer is het hoogst gelegen meer ter wereld dat (commercieel) bevaarbaar is. Het ligt op de grens van Peru en Bolivia op een hoogte van 3812 m. Met een oppervlakte van 8340 km2 is het ook het grootste meer van Zuid-Amerika. Even lekker zwemmen is er niet bij, want de temperatuur zal zo’n 9-10 graden zijn. De 25 riviertjes die in het meer uitmonden brengen licht zout water mee. Het meeste water verdampt weer, maar een klein gedeelte verlaat het meer via 1 rivier welke uitmondt op de zoutvlaktes van Uyuni in Bolivia. Daar verdampt al het water en blijft het zout achter. Het meer heeft dus geen "uitlaat" naar een van de oceanen.

Titicacameer: De boot waarmee we naar het hoofdeiland varen.

Titicacameer: Vanaf de "uitkijkpost" heb je een goed zicht op de omgeving.

Titicacameer: Schaalmodel van een rieteiland.

Er liggen 41 "echte" eilanden in het meer, waarvan sommige dichtbevolkt zijn. Er liggen ook ongeveer 120 volledig van riet gemaakte eilanden in die plas, die bewoond worden door leden van de Uros-indianen. Bij een hoge waterstand drijven deze eilandjes, bij laag water rusten ze op de bodem van het ondiepe gedeelte van het meer. Als riet aan de onderkant van een eiland wegrot wordt er een nieuwe laag aan de bovenkant toegevoegd. Iedere 2 weken moet er wel een stuk van een eiland worden vervangen; in de regentijd vaker. Onze eerste stop is dan ook bij een van deze eilandjes. Deze met de hand gemaakte drijvende eilandjes zijn vervaardigd van totorariet, dat hier in grote hoeveelheden groeit, op een basis van turf. Een eiland is zo'n 3 meter dik. In een ver verleden werden de Uros-indianen onderdrukt door de oprukkende Inca’s. Door op de rieteilanden te gaan wonen konden ze zichzelf zo nodig in veiligheid brengen door de eilandjes verder het meer op te duwen. Tegenwoordig vullen de 300 Uros-indianen hun inkomen uit jagen en vissen aan met het vervoeren en ontvangen van toeristen, en met het verkopen van handwerk. Onze groep wordt verdeeld over de (kleine) huisjes op het eiland en we gaan met een paar man bij eentje naar binnen. De bewoonster vertelt over hoe ze hier leven; later probeert ze wat handwerk te verkopen, zonder opdringerig te zijn. Wij kopen een tafelloper en die hangt nu bij ons aan de muur. 👌 Op een eiland wonen soms meerdere families en net als in het gewone leven zijn hier ook wel eens ruzies. Als die erg hoog oplopen zagen ze het eiland gewoon in tweeën! Probleem opgelost! 😲 We varen met een originele rietboot, geroeid door 2 vrouwen, naar het hoofdeiland. Een aantal mannen aan boord kan het blijkbaar niet aanzien dat die vrouwen het zware werk moeten doen en nemen het heft (= de peddels) in handen. Gelukkig dat de vrouwen dat na zo'n 10 minuten aanmodderen weer overnemen, anders hadden we nu ergens in Bolivia gelegen. 😎 Nu hebben we gelukkig een stempel van de Uros-eilanden in ons paspoort.

Titicacameer: De mannen allemaal in traditionele kleding.

Titicacameer: Samen op het hoofdplein.

Titicacameer: Onze medegasten.

Titicacameer: Vanuit onze kamer uitkijkend op het toilet.

Door naar het volgende eiland, Amantaní, op ruim twee en een half uur varen. Onderweg valt niet veel te beleven; Astrid zit veel op het dak van de boot in het zonnetje, en René doet een dutje. Het is een zwaar vak, Reislijder... 😆 Amantaní is een schilderachtig rotseiland. Het is slechts 15 km2 groot, maar toch leven er ongeveer 4000 mensen. Op de beide "bergtoppen" (Patchatata 4120 en Pachamama 4150 m hoog) staan oude ruïnes uit de pre-Incatijd. Op de terrassen rondom de heuvels worden graan, aardappelen en groenten verbouwd en ook wordt er vee gehouden. Aangezien (grote) machines niet toegestaan zijn op het eiland wordt alle landbouw met de hand gedaan. Elektriciteit is sporadisch aanwezig (via generatoren), maar er verschijnen nu ook steeds meer zonnepanelen. Na aankomst worden we verdeeld over de gastgezinnen die "dienst" hebben. Wij gaan, samen met 2 oudere Argentijnse zussen en een jong Peruaans gezin van 3 met onze gastheer (Nicolas) mee naar ons verblijf. Daarvoor moeten we zo'n 30 meter klimmen en dat voel je meteen! Ons onderkomen is back to basic. Een kamertje met 2 bedden en verder niets. Buiten (1 verdieping lager) 2 toiletten, maar zonder stromend water. Je moet zelf een bak water uit een ton vissen en daarmme het toilet spoelen. Uit betrouwbare bron kunnen we vertellen dat als je "nummer 2" gebruikt hebt het nog een hele toer is om dat gedrocht naar de eeuwige jachtvelden te sturen. 😂 We krijgen een lunch en vlak daarna brengt onze gastheer ons naar het centrale plein (40 m klimmen, hijg, hijg).

Titicacameer: Uiteindelijk worden we beloond met een mooie zonsondergang.

Titicacameer: Pachatata, omringd door terrassen.

Titicacameer: We beginnen aan de klim.

Titicacameer: De wandeling naar Pachamama.

Om 16 uur start de optionele wandeling naar een van de twee (of allebei voor de die hards) tempels op het eiland (hierboven al genoemd) voor de zonsondergang. Beginnend in de zon is het nog lekker warm, maar dat zal snel veranderen. Berggeitje heeft zich nog niet echt uit kunnen leven deze vakantie, dus Pachatata is geen optie voor haar. Langzaam, maar gestaag beginnen we aan de klim van 310 m. Nog steeds veel drinkend in kleine slokjes zijn we in 53 minuten bij de tempel op 4150 m hoogte! Niet slecht voor 2 ouwe knarren. 😉 Het zicht op de ondergaande zon boven de omringende eilanden is prachtig. Zodra die weg is gauw naar beneden, want het koelt meteen sterk af en het wordt donker. Weer naar het centrale plein afgedaald viert René de overwinning op deze berg met een echte Te Macho (heet water met verse eucalyptus, muña, coca en een scheut pisco). Astrid houdt het op de watjesversie zonder pisco. 😆 Nicolas haalt ons op en we gaan voor het avondeten terug naar zijn huis. Met handen en voeten praten we de andere gasten bij over onze belevenissen.

Titicacameer: Tijd voor een feestje!

We zijn er dan nog niet, want om 20 uur is het fiësta! We worden in traditionele kleding gehezen (onze Peruaanse en Argentijnse lotgenoten zijn te ziek en/of te oud om mee te doen) en we gaan weer met Nicolas terug naar een gebouw bij het plein. Hij moet wel met een lantaarn bijschijnen, want het eerste stuk is gewoon een rotspad en we willen onze enkels toch wel graag heel houden. Anderhalf uur lang luisteren we naar de muziek en dansen we samen met de locals. Erg leuk om mee te maken, maar om half 10 zijn we toch echt wel aan wat slaap toe. We seinen Nicolas in die weer met ons mee gaat; om 22 uur gaat het licht uit.

Tips:

Voor alle foto's en video's (53) van vandaag: klik hier.

Terug