12: Titicacameer

Schema voor zondag 6 augustus:

05/06-08-2023: Geen echt routekaartje, maar we volgen de gele lijn aan de linkerkant.

's Nachts naar de wc gaan leek ons wel een dingetje hier. Is het overdag nog 14-15 graden, 's nachts daalt het kwik tot iets onder het vriespunt, en om dan die kou in te moeten... Maar het valt best mee. Het voelt lang niet zo koud als boven op de berg en er brandt een lampje op de patio. Goed te doen; er liggen in de ochtend geen diepvriesmensen onderaan de trap. 😆 Overigens: die 14-15 graden hier zullen een stuk beter aanvoelen dan die in Nederland, want hier schijnt de zon volop met UV-factor 10.

Titicacameer: Uitzicht vanaf Casa Nicolas over het "strand" en het haventje.

Titicacameer: Casa Nicolas.

Om 6:30 uur worden we geroepen voor het ontbijt; Astrid heeft dan al even rondlopen om een paar foto's van de omgeving te maken (bij daglicht). Wij delen onze ervaringen (en foto's) met de andere gasten, die alle 5 besluiten dag 2 van de excursie niet mee te maken en direct terug te keren naar Puno. De Peruanen hebben echt flink last van hoogteziekte (zware hoofdpijn en overgeven) en de 2 dames konden al bijna niet bij het verblijf komen, en vandaag moet er wéér gelopen en geklommen worden. Bij het afscheid nemen van onze gastheer leggen we hem uit hoe hij de van ons gekregen stroopwafels moet eten (eerst opwarmen boven een kop thee of koffie); hij neemt ze dankbaar in ontvangst, maar wij zijn minstens net zo dankbaar dat we hebben mogen logeren bij hem thuis. 🙏 Uiteraard brengt hij ons naar de boot.

Titicacameer: Zicht op de trap die we net afgekomen zijn.

Titicacameer: Muziek en dans terwijl we wachten.

Titicacameer: Het dorpje boven op de "berg".

Titicacameer: De wandeling over Taquile.

Enige stop vandaag is het eiland Taquile (niet Tequila (grapje van Angel)). Met 5,7 km2 is dit heuvelachtige eiland een stuk kleiner dan Amantani. Het hoogste punt is 4071 m en er wonen 2200 mensen. Tijdens de Spaanse overheersing diende het eiland als gevangenis; pas in 1970 werd het eigendom van de Taquile bevolking, mede dankzij de toenmalige president die zelf gevangen heeft gezeten op dat eiland. Het eiland staat bekend om zijn handwerk, dat van hele hoge kwaliteit is. Het zijn uitsluitend de mannen die zich bezighouden met breien; ze beginnen daar al op hun 8e mee. De vrouwen houden zich uitsluitend bezig met wol en weven. Vooral de chuyo hat (een wollen muts met oorflappen) is een bekend product van dit eiland. Mannen proberen indruk te maken op vrouwen door zo'n muts vol te laten lopen met water, en dan zover mogelijk te lopen zonder een druppel te verliezen. Op het hoofdplein van het eiland speelt een dans- en muziekgroepje, dus terwijl we wachten op de dingen die komen gaan vermaken we ons daarmee in het zonnetje. Verder krijgen we een demonstratie hoe je met de bladeren en takjes van de churro plant een wasje kan doen. Door ze eerst te vermalen op een steen (beetje water erbij), en goed te roeren en kneden, kan je het gebruiken om kleding mee te wassen. De demonstratie laat zien dat het echt werkt. Ook wordt het gebruikt als shampoo. 100% organisch! Na de lunch met Titicacaforel 😋 klimmen we naar het hoogste puntje om via een "trap" met 500 treden af te dalen naar de haven. Vóór we vertrekken kunnen 2 jongemannen het niet laten even een duik te nemen in het meer. De Reislijder beroept zich op zijn virusinfectie. 😅

Titicacameer: Plaza de Armas 's avonds.

Titicacameer: Cavia eten bij Mojsa.

Angel, tot dusver de meest informatieve (misschien zelfs té informatief) gids die we gehad hebben, brengt ons keurig terug naar het hotel waar we rond 15 uur aankomen. We rusten een uurtje op bed, pakken vast wat spulletjes in en gaan dan nog even Puno in. Voor morgen hebben we in ieder geval nog wat water, fruit en koekjes nodig. Uiteraard heeft Puno een Plaza de Armas en zelfs een kathedraal, maar die is dicht. Ook het restaurant waar we naar toe willen, Mosja, lijkt dicht te zijn, maar als we voor de deur staan om te bepalen waar we dan zullen gaan eten, gaat die deur open en mogen we naar binnen (en naar boven, want het restaurant zit op 1 hoog). Wegens de drukte hadden ze de deur even op slot gedaan. 😂 Mojsa staat bekend om een lokale lekkernij: cuy. Voor diegenen die een zwak hebben voor harige huidieren: meteen doorlezen bij de volgende alinea. Zijn jullie weg? OK, cuy is cavia. We hebben al caviaboerderijen gezien, maar nu zien we het gebraden eindresultaat. Best lekker, zit een beetje tussen kip en konijn in en is vetter dan je zou denken. When in Puno...

Na 2 dagen rond de 4000 meter vertoefd te hebben gaat het wat hoogte betreft eigenlijk prima. Astrid heeft zo af en toe aanvallen van hoofdpijn, maar we associëren dat niet met hoogteziekte. Eerder met drukte, herrie, busvervoer en slaapgebrek. En wellicht een rugzak die aan nekspieren trekt. René heeft maar 2 dagen pillen tegen hoogteziekte geslikt en is er toen mee gestopt (zo nodig kan hij altijd opnieuw daarmee beginnen). Wat dat betreft voelt hij zich prima en heeft hij (nog) geen enkele last van de hoogte. Maar we moeten nog hoger. Wel zit er nog steeds te veel slijm in neus en longen. Wordt steeds minder, maar toch. Dat duurt nu al 10 dagen en kost best wat energie. Maar hij klaagt niet hoor... hij heeft deze reis tenslotte zelf bedacht... 😎

Tips:

Voor alle foto's en video's (30) van vandaag: klik hier.

Terug