04: Mount Rainier

Schema voor zondag 24 juli:

24-07-2022: De route van vandaag.

De Kabouter: Het interieur in oubollig beige en bruin.

We worden nog steeds vroeg wakker. Ergens rond kwart over zes stapt Astrid het bed uit en René volgt niet veel later. Mooi, kunnen we in ieder geval op tijd op pad. 👌 De eerste nacht in De Kabouter is op zich goed bevallen. Bij een nachtelijk toiletbezoek (we worden ouder...) gaan we maar meteen allebei. 😁 Kunnen we daarna weer een paar uur tukken. Het was vannacht fris en ook dat is lekker, want in hitte slapen is dat niet.

Mount Rainier NP: Vanaf de parkeerplaats hebben we meteen een fantastisch uitzicht op deze grote vulkaan.

Mount Rainier NP: Christine Falls is een fotogeniek watervalletje.

Als we wegrijden liggen we dus vóór op Het Schema, en dat vinden we wel prettig, want dat geeft voor het gevoel meer "rust". Aangekomen bij de ingang van Mount Rainier National Park hebben we, waarschijnlijk omdat het nog zo vroeg is, maar een paar auto's voor ons, dus we zijn snel binnen. We willen nog even stoppen bij een fotogeniek watervalletje (Christine Falls), maar weten dat er slechts een kleine parkeerplaats is. We stoppen dan ook vóór de brug waar een kleine inham aan de kant van de weg is, en maken de foto die vele tienduizenden bezoekers vóór ons ook gemaakt zullen hebben. 😄 Daarna rijden we door naar de grote parkeerplaats niet ver van het Visitor Center. Bij gebrek aan een park ranger (het Visitor Center is nog dicht) vertelt De Reisleider zelf maar een en ander over de berg waar we zijn: Mount Rainier is een 4392 m hoge vulkaan en is daarmee de hoogste bergtop van de Cascade Range, een 1100 km lange (en 130 km brede) bergketen die evenwijdig aan de westkust loopt van noord Californië tot in Canada. Meerdere vulkanen in dit gebergte zijn nog actief, waarbij de grote uitbraak van Mount St. Helens in 1980 de meest bekende is. Mount Rainier zelf heeft in 1894 voor het laatst van zich laten horen. De vulkaan bevat 26 grote gletsjers en is met zijn permanente ijskap van grote afstand te zien, mede omdat hij veel hoger is dan de omliggende bergen; een stand-alone berg zeg maar. Omdat de weg verder naar het oosten voor ons niet toegankelijk is vanwege een paar (te) lage tunnels zullen we aan het eind van de dag de weg van vanochtend voor een groot deel in tegengestelde richting moeten afleggen.

Mount Rainier NP: Myrtle Falls met Mt. R. op de achtergrond.

Mount Rainier NP: We passeren een grote muur van sneeuw.

Mount Rainier NP: Uitzicht vanaf Panorama Point. Een treffende benaming.

Mount Rainier NP: Witte obstakels zorgen voor enige vertraging. 😅.

Mount Rainier NP: Wandelkaartje van de Skyline trail.

Na deze natuurkundige les beginnen we aan de Skyline trail, een wandeling over de flanken van Mt. R. Dat is meteen een pittige van ruim 10 km met dik 500 m hoogteverschil. Geen Noorse taferelen hier, want de wandeling gaat over een goed aangelegd pad. Onze benen weten echter nog even niet wat ze met het hoogteverschil aanmoeten... 😅 De lucht is strakblauw, het is behoorlijk warm en de wandeling ligt op een hoogte van 1650-2170 m. Dan verwacht je eind juli geen grote sneeuwvelden meer, maar niets is minder waar. De eerste sneeuw zien we eigenlijk al na een paar minuten, maar onderweg komen we grote sneeuwvelden tegen waar we dwars overheen moeten, omdat sneeuw nou eenmaal óók op aangelegde wandelpaden valt... En overal waar we lopen hebben we zicht op de majestueuze Mt. R. Het is een prachtige wandeling, met mooie vergezichten en veel groen, grijs (rotsen) en wit. En met wildlife: we zien hertjes, berggeiten (familie van...), bergmarmotten (van het formaat plofkat), en heel veel eekhoorntjes en chipmunks (= mini-eekhoorn). Eentje is zelfs zo nieuwsgierig dat hij bij René aan zijn hand komt snuffelen. Als we bijna het hoogste punt van de wandeling bereikt hebben komen we bij Panorama Point; het uitzicht is hier werkelijk schitterend. We genieten volop van het lekkere weer en de mooie omgeving, al is het op sommige sneeuwvelden wel even goed oppassen om niet uit te glijden. Tijdens de afdaling komen we nog langs de 22 meter hoge Myrtle Falls. Op zich niet heel spectaculair, maar met Mt. R. op de achtergrond wel erg mooi. Op weg terug naar De Kabouter doen we nog even het Visitor Center aan, maar het is er erg druk en heel veel bijzonders is er niet te zien.

Mount Rainier NP: Een van de vele chipmunks.

Mount Rainier NP: Bergmarmot.

We rijden verder naar de Reflection Lakes, 2 meertjes waar Mt. R. in gereflecteerd wordt, althans als het water meewerkt. Maar dat doet het niet; het is rimpelig waardoor de weerspiegeling niet het gewenste effect laat zien. Ondanks de drukte (het is ook nog eens zondag) vinden we een plekje voor ons vervoermiddel langs de kant van de weg. We hebben hier de keuze uit 2 wandelingen. Eentje gaat ruim 300 m omhoog naar Pinnacle Saddle en de andere maakt een rondje in de omgeving van de 2 meertjes. Met de wandeling van vanochtend nog in de benen vinden we de eerste te zwaar. Bovendien is de kans groot dat we weer in de sneeuw terechtkomen en misschien wel helemaal niet het zadel kunnen bereiken. We kiezen dus voor de "eenvoudige" optie. 😎 Om onze voeten wat te ontlasten trekken we allebei andere schoenen aan (hier geen sneeuw of steile paden)... en dat hadden we beter niet kunnen doen. 🤦‍ Na ruim een kilometer moeten we een snel stromend stroompje over, maar met de lage schoenen die we nu aanhebben gaan we niet droog aan de overkant komen. De Reisleider gooit er moedig nog een paar rotsen tegenaan, maar het water gaat alleen maar wilder stromen, over de nieuwe aanwinsten heen. We willen niet het risico lopen dat we met onze toch al vermoeide benen hier iets verkeerds doen, dus besluiten we om te keren.

Mineral: We eindigen de dag zoals we die begonnen: in een bos.

Op weg naar de campground hebben we nog een stop gepland bij Recycled Spirits of Iron Sculpture Park (E), een tentoonstelling van een kunstenaar die al 40 jaar "oud ijzer" verwerkt in zijn creaties, maar de ingang naar het park is zo goed verstopt dat we het pas zien als we er voorbij rijden. Op deze drukke weg kunnen we niet zomaar even keren; we moeten kilometers verder rijden voor we dat wel kunnen. Daar hebben we geen zin meer in, dus we rijden door naar de campground. Een half uurtje later komen we aan bij de plaatselijke campground van het nietige plaatsje Mineral. Wederom een mooi plekje in het bos. Achteruit inparkeren met acht en een halve meter voertuig is nog even wennen, maar met Astrid achter de camper om aanwijzingen te geven gaat dat prima. Hier geen gratis douches, maar we hebben geen quarters die nodig zijn voor de douches op het terrein, en het kantoor is inmiddels dicht, dus gaan we de douche van De Kabouter gebruiken. Om daarna toch te proberen de watervoorraad weer aan te vullen. En dáárna gaan we fikkie steken met een bundel hout en gaan we proberen wat rundvlees te grillen. Althans, dat zijn de plannen...

Het douchen is nog vrij eenvoudig. De doucheruimte is niet groot, maar wij inmiddels ook niet meer 😄, dus het past prima! Het aansluiten van de waterslang heeft meer voeten in de aarde. René voert met zijn tablet in de hand buiten een soort regendans uit om enig wifisignaal te ontvangen, maar het downloaden van de manual duurt dermate lang dat het signaal elke keer al verloren gaat voordat die manual op zijn tablet staat. Uiteindelijk roepen we een hulplijn in in de vorm van een lokale medebewoner. Die bevestigt al snel ons vermoeden dat we verkeerd zijn voorgelicht door het mannetje van Road Bear en laat ons zien hoe een en ander werkt. Top. 👍 Het fikkie steken loopt echter op een deceptie uit, omdat de in de camper aanwezige aansteker het niet doet en we geen lucifers hebben. 😩 Dan maar gewoon die koe op het fornuis bakken...

Al met al hebben we een uitstekende dag gehad. Het rijden met de camper begint al aardig te wennen, al blijft het een groot ding. 😄 Morgen nog even wat zaken zien te kopen die we nog missen en het dakraam vastzetten, maar voor de rest hebben we nu alles op orde.

Tips:

Voor alle foto's en video's (41) van vandaag: klik hier.

Terug