17: Devil's Canyon en Sheridan

Schema voor zaterdag 6 augustus:

06-08-2022: De route van vandaag.

Bighorn Canyon: Devil's Canyon Overlook.

Bighorn Canyon: Een paar (onschuldige) bighorn schaapjes.

Bighorn Canyon: Uitzicht bij Sullivan's Knob.

Vannacht begon het op enig moment te regenen, en dat is de hele ochtend doorgegaan. Een periode van lange droogte in dit gebied is daarmee tot een einde gekomen. We stellen de TomTom in op de Bighorn Canyon. Dat is een ruim 100 km lange en 300 m diepe kloof, waar de Bighorn River (surprise!) doorheen loopt. Langs die kloof liggen een paar mooie uitzichtpunten die met kleine wandelingen te bereiken zijn (die uitzichtpunten liggen overigens nét in Montana, voor diegenen die meteen Google Maps erbij pakken). Omdat we daar toch langskomen stoppen we eerst bij het Visitor Center om ons nog wat meer in te lezen over het gebied waar we naartoe gaan. Aangekomen bij her verstgelegen uitzichtpunt dat we willen aandoen moeten we helaas de regenjassen aan. Gelukkig voor ons is de regen net even wat minder als we buiten zijn. De uitzichten zijn erg mooi; vanaf het uitzichpunt kan je zowel naar links als naar rechts de rivier in de diepte zien liggen. Onderweg terug naar De Kabouter lopen we nog tegen een paar jonge bighorn schapen aan, en met de gedachte aan dat ene "horrorschaap" in Noorwegen vorig jaar zet Astrid het al op een lopen... 🐏 Voor het tweede uitzichtpunt hoeven we nog minder moeite te doen, want we parkeren vlak aan de rand. Ook hier kan je weer beide kanten op kijken, maar uiteraard is het uitzicht net even anders als daarnet. Mooi gebied, en we hebben het nagenoeg voor onszelf, want tot dusver zijn we slechts één andere auto tegengekomen. De Bighorn Canyon ligt dan ook best wel afgelegen (kijk maar op het kaartje).

Bighorn National Forest: Tot twee keer toe komen we grote elanden tegen.

De volgende horde die we moeten nemen is de weg door het Bighorn National Forest. Dat is met recht een horde, want we moeten ruim 1700 m klimmen en komen uiteindelijk op een hoogte van 2876 m. Zuchtend en steunend vindt De Kabouter zijn weg naar boven; op sommige stukken halen we net aan de 40 km/u (op een snelweg waar 105 km/u gereden mag worden). En maar één rijstrook in iedere richting... Uiteindelijk is dat helemaal niet erg, want de regen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor mist, hele dichte mist. We zien geen hand voor ogen en hebben de TomTom nodig om te zien hoe de weg vóór ons eruit ziet. We hoeven dus niet bang te zijn dat iemand ons met hoge snelheid van achteren nadert. Wat nu ook opvalt is dat de meeste auto's (en ook De Kabouter) geen mistlampen hebben. Men doet daarentegen de alarmlichten aan. Knipperend als een kerstboom bereiken we de top. Vlak na de top trekt de mist weg en is het even droog. We zien een auto langs de snelweg geparkeerd staan en de inzittenden staan met verrekijkers bij een hek. In een flits denkt Astrid een "moose" te zien. een eland dus. Deze grootste hertensoort hebben we nog nooit in levende lijve gezien, dus we gooien het anker uit. En inderdaad zien we op enige afstand 4 redelijk jonge elanden (eentje heeft een klein gewei, de andere drie niet). Camera's leggen het tafereel vast en we rijden weer verder. Niet veel later herhaalt dit proces zich, alleen is de ene eland die we zien veel beter te bewonderen.

Sheridan: Of een touwtje?

Sheridan: Zadeltje nodig?

Tevreden zetten we koers naar Sheridan, maar omdat we een tijdje "op hoogte" rijden moeten we nog een flink eind dalen. En ja hoor, daar is die mist weer... We hebben er gewoon een tijdje boven gezeten, maar nu duiken we er weer in. Wéér hebben we de navigatie nodig om ons te kunnen oriënteren op de weg tijdens de afdaling van 15 km. Het is gelukkig erg rustig op de weg, dus dat we af en toe even de verkeerde weghelft aantippen merkt niemand... 😅 We zijn vroeg in Sheridan en dat was ook de bedoeling, want we hebben hier nog wat te doen. Sheridan is een plaatsje met een rijke western historie en daar willen we nog wat van zien. We gaan lopend vanaf de campground eerst naar het Don King Museum, dat geheel in het teken staat van cowboys. Behalve een museum (met honderden zadels en nog veel meer spullen die vroeger door cowboys gebruikt weren) is het ook een winkel en een zadelmakerij. Werkelijk een bijzonder geheel en erg leuk om doorheen te lopen! Doordat het weer flink is gaan regenen en we van buiten goed nat zijn, moeten we natuurlijk zien te voorkomen dat er condensvorming optreedt in ons lichaam en moeten we van binnen ook maar nat worden. Dat kan prima bij de Blacktooth Brewery waar we een proefsetje met 8 verschillende bieren bestellen. Eten doen we bij Wyomings Rib & Steakhouse, een aanrader als we internet mogen geloven. We worden niet teleurgesteld! 😋😁

Tijdens het eten valt René iets op. In veel restaurants en bars staan televisies aan, soms zelf meerdere op verschillende kanalen. Vaak is er sport te zien. In Amerika wordt heel veel in wedstrijdverband gedaan. Wie kent niet het spelletje uit de gamehal "airhockey", waarbij je een schijf in het doel van je tegenstander moet zien te krijgen? In Amerika worden nationale kampioenschappen gehouden en dat wordt dan uitgezonden op tv. 🙄 Maar het kan nog gekker. René ziet op een veld buiten mensen met een bruingekleurde schijf gooien. Blijkbaar is het de bedoeling die zo ver mogelijk te gooien. Die schijven zijn niet allemaal gelijk van vorm, dus René begrijpt er niets van. Totdat in beeld komt waar het over gaat: het wereldkampioenschap "cow chip throwing"... Een cow chip is gewoon een stuk uitgeharde koeienvlaai. Dus, feitelijk, als je lekker je biefstuk naar binnen zit te werken zie je op een paar meter afstand mensen met stront gooien... Dat is erg bevorderlijk voor de eetlust... 🤮

Tips:

Voor alle foto's en video's (22) van vandaag: klik hier.

Terug